Strona poświęcona twórczości Andrzeja Krzanowskiego

Renoma Warszawskiego Kwintetu Akordeonowego skłoniła Andrzeja Krzanowskiego do skomponowania ambitnych i wymagających utworów na ten skład. Nokturn, Preludium i Fugę poprzedziło skomponowanie w 1971 roku samego Nokturnu w dwóch wersjach: na kwartet akordeonowy (cz. II Kwartetu) i jako Utworu na kwintet akordeonowy.  Jak pisze Ewa Grabowska-Lis: Nokturn zbudowany jest „w oparciu o naprzemienne zestawienia pełnego, akordowego brzmienia zespołu z sekwencjami o fakturze polifonicznej. Krzanowski, wykorzystując szeroką rozpiętość rejestrów, osiągnął przestrzeń, w której każdy głos jest wyraźnie słyszalnym pasmem dźwiękowym. Poprzez minimalizm środków, długie, legowane wartości wprowadził wyjątkowy klimat pewnego zatrzymania i wręcz poetyckiej zadumy nad pięknem brzmienia”.
                                                                                       

Preludium, a raczej – interludium, to nałożenie na przeprowadzoną ostinatowo w rytmie nieodwracalnym, dwudźwiękową frazę swobodnych, spokojnych przebiegów melodycznych i akordowych. W wielotematycznej oraz wielowątkowej Fudze widoczna jest bogata praca polifoniczna i motywiczna. Szczególną uwagę przykuwa jednak układ agogiczno-formalny, polegający na wielokrotnym przyspieszaniu akcji muzycznej i wprowadzeniu pauz generalnych oraz proweniencja ludowa głównych tematów.

W 1971 roku w dwóch wersjach skomponowany został Nokturn: na kwartet akordeonowy (cz. II Kwartetu) i jako Utwór na kwintet akordeonowy.

Fuga istnieje również w wersji B jako utwór samodzielny na kwintet akordeonowy (1979), a jej wersja uproszczona została włączona jako 10. część cyklu 11 utworów na orkiestrę dziecięcą (1981).