Strona poświęcona twórczości Andrzeja Krzanowskiego

Utwór pomyślany został jako topofoniczny - z kwartetem smyczkowym w centrum estrady, perkusistami symetrycznie za nim po lewej i prawej stronie, na przedzie z lewej flet, z prawej klarnet. Trzyczęściowy utwór (Con vigore - Lento assai - A piacere) należy do najbardziej sonorystycznych kompozycji Andrzeja Krzanowskiego z zastosowaniem tak charakterystycznych środków artykulacyjnych i wyrazowych, jak rytmizowane i nierytmizowane tremola, grę sul ponticello i sul tasto, nieregularne glissanda i repetycje, bartókowskie pizzicato, uzyskiwanie najwyższych możliwych do wykonania dźwięków. Chodzi więc w tym utworze o jakości ruchu, barwy, o intensywność, dużą rolę odgrywa w kompozycji technika aleatoryczna, wykonawcza swoboda wynikająca z celowych niedookreśleń zapisu, stwarzając sytuację solistycznego koncertowania wszystkich wykonawców nie tylko wtedy, gdy pojawia się oznaczenie a piacere. Nastawiony na instrumentalną wirtuozerię utwór można określić jako brawurowy - tak w jego witalności (wigor), jak i w kapryśności, zatrącającej o improwizacyjność (a piacere, czyli wedle uznania).