Strona poświęcona twórczości Andrzeja Krzanowskiego

Drwal

Przez blisko pięćdziesiąt lat chodził do lasu z siekierą na plecach i polował na drzewa. Drżały przed nim nawet okoliczne dęby. 

Pewnego razu oczy podciętej sosny zachmurzyły się i spadła z nich ulewna żywica. Od tej pory drwal nie sypiał po nocach, rzucił pracę  i o mało nie utopił się w jałowcówce.
Przestał nawet rozmawiać z żoną i z siekierą. Któregoś dnia zwalił się z nóg.

Kiedy przyszedłem i przyłożyłem ucho do jego piersi, nie miałem już wątpliwości. Przedtem nikt się nie domyślał, że pod tymi gałęziami żył i sękami żeber – biło serce.

[…] Audycje Andrzeja Krzanowskiego to utwory literacko-muzyczne: ta właśnie kolejność przymiotników określa najlepiej istotę związku między dwiema warstwami tej muzyki – poezją i dźwiękiem. Poezja nie jest tu śpiewana, lecz po prostu recytowana na tle lub obok muzyki. […] Tekst Audycji II, bodaj najcelniejszy w swej prostocie i etycznej sile, mówi o śmierci drwala. Cała jego treść zawiera się w pięknej poincie: […] „Przedtem nikt się nie domyślał, że pod tymi gałęziami żył i sękami żeber – biło serce”.

Leszek Polony, Podmiot liryczny Audycji”Andrzeja Krzanowskiego, W kręgu muzycznej wyobraźni, PWM 1980

Z sześciu Audycji tylko dwie (I i II) nie różnią się składem wykonawczym. Materiał dźwiękowy również wykazuje wiele podobieństw. Przekaz tekstowy nie występuje jednak, jak w Audycji I, samodzielnie, jest zespolony z warstwą muzyczną tworzącą jego komentarz i dopełnienie. Jest to najkrótszy utwór w cyklu Audycji. 

Utwór ten, w nieco innym opracowaniu, występuje również jako VI część 11 utworów na orkiestrę dziecięcą.