Strona poświęcona twórczości Andrzeja Krzanowskiego

Co to jest -
               ta „miłości dojrzałość”?
Idziesz.
           Czekam bez tchu.
                                     Spojrzałaś:
Naszych spojrzeń spotkanie!!
                                   Nie drżymy?!
Skądże znowu…
                                Jak prysznic zimny!
Naszych palców spotkanie!!!
                                      Gdzie wybuch?!!
Skądże znowu…
                          Zaskowyczę chyba!
Więc – nic więcej,
                             i we mnie, i w tobie?
Więc dojrzałość płomienia -
                                          to popiół?
Więc dojrzałość miłości -
                                       to stadło?
A i to -
           gdy ułoży się wszystko!
Jakie piekło złych sił nas opadło
i wystawia na pośmiewisko?
Jak śmiał stworzyć jakiś przechera
ten kłamliwy termin
                             w zimnej złości?
Miłość rodzi się, miłość umiera.
Miłość nie osiąga dojrzałości.

Kompozycja z października 1972 (początek II roku studiów). Recytacja głosu jest dokładnie zapisana rytmicznie i wysokościowo, inspiracja sprechgesang A. Schönberga jest tu oczywista. Utwór utrzymany jest w stylistyce ekspresjonistycznej i operuje swobodnie atonalnym językiem dźwiękowym. Tekst traktuje o niepogodzeniu się z umieraniem miłości.

Grażyna Krzanowska, Akordeonochromia czyli rzecz o nieznanych rękopisach Andrzeja Krzanowskiego