Strona poświęcona twórczości Andrzeja Krzanowskiego

De Profundis (fragmenty)

…

Jestem twym, ziemio synem pierworodnym.

Oto usiadłem na kamiennej ławie,

By kwiat tytoniu rozjarzyć w cybuchu.

Wokół mnie czarne samorodki węgla.

Słońca – szlifują diamentowe tarcze.

Poza mną szumi paproć z zeszłej ery

I jak grzmot toczy się pomruk niedźwiedzia.

Byłem tu – jestem – i będę po wieki.

Zanim powieki zamknę poza niebyt.

I zanim spłyną bezpotomne śniegi.

Oto mnie światło wypełnia po brzegi.

Jestem twym, ziemio, synem pierworodnym.

Po wszystkie czasy mam umowę z ogniem:

Iżby mi służył za kęs ciepłej strawy.

A ciebie, ziemio, z należnym szacunkiem

Otaczał będę rzetelnym frasunkiem,

Jak kiedy matkę kocha jej syn prawy.

Czy się nauczę tej dumnej pokory

Rąk pochylonych nad zaczynem Dzieła.

Czy mnie wzrok nie zmyli,

Kiedy w Dal patrząc, nie dostrzegę – Wokół.

I czy się kiedyś zatrzymam w pół kroku

Jak żona Lota, co w soli stanęła.

Czy noc i zguba – czy dzień i kotwica.

W kredzie – czy w węglu spoczną moje kości.

Kruk w moim herbie – czy synogarlica…

…Ja – Homo Faber – wołam z głębokości:

Przychyl mi nieba, ziemio!